Oczywiście kreacja Clinta ratuje seans. Męczy akcja ciągle w jednym miejscu. Gdy fabuła przenosi się na chwile na bezdroża (gdy Clint odstrzeliwuje ucho jednemu z bandytów) czuć ogromny powiew świeżości. No i ci mieszkańcy tacy jednokolorowi, choć być może takie właśnie były klimaty tamtych czasów...
Film średni dla mnie ale zawsze miło mi się patrzy i słucha Eastwooda.