Film z 1962 roku w reżyserii Roberta Aldricha. Rekomendowane arcydzieło przez duet Kałużyński-Raczek z cyklu "Perły z lamusa".
Prawdziwa perła i tu zaczynam od doskonałej muzyki dramaturgię i napięcie buduje Frank De Vol wplata to porażające głębią zdjęcia czarno-białe Ernesta Hallera, wnętrza, scenografię w czarodziejski sposób tworzy William Glasgow i George Sawley, kostiumy perfekcyjnie dobrała Norma Koch.
Dwie wielkie gwiazdy spotykają się na planie filmu Bette Davis i Joan Crawford.
Gorzka opowieść o samotności, okrucieństwie, cierpieniu, eskalacji zła które przebija dwie siostry skazane na siebie.
Baby Jane Hudson gwiazda dziecięca, Blanche Hudson gwiazda dorosła...wypadek - nie wypadek wiąże te dwie kobiety na zawsze, Blanche jest sparaliżowana, a Jane musi się nią opiekować i żyć w cieniu siostry kaleki.
Wchodzimy do pięknego domu i stajemy się świadkiem dynamicznej akcji od podawanych dań z kanarka, szczura, ograniczanie telefonu i kontaktu z innymi ludźmi, zabójstwa, zazdrości, a nawet pomysłu Jane do powrotu po 50 latach na scenę z dawnym , dziecięcym repertuarem z zatrudnieniem pianisty Edwina Flagga nieudacznika, mieszkającego z nadopiekuńczą matką.
Zaburzenia psychiczne Jane udzielają się Edwinowi, bo na wózku inwalidzkim jeździ z lalką kopia Baby Jane...
Eskalacja nienawiści sióstr doprowadza do walki i wyjścia z domu i udania się w niezwykłe miejsce na plażę.Rozświetlone morze, szum fal, spokój doprowadza do konfrontacji i dowiadujemy się prawdy i wtedy padają słowa z ust Davis ..."to znaczy, że przez cały czas mogłyśmy być przyjaciółkami..."
Majstersztyk aktorski, pojedynek na śmierć i życie Davis-Crawford, smaczku dodaje fakt, że prywatnie gwiazdy nienawidziły się i to czuje się....
Polecam ten film trzeba zobaczyć dla całokształtu.