"Co się zdarzyło Baby Jane?"- Roberta Eldricha należy do takich filmów, do których się wraca, nawet jeśli widziało się je kiedyś przed laty. Na czym polega fenomen, tego obrazu i dlaczego nosi miano kultowego?
Myślę, że scenariusz filmu, za który odpowiada Lukas Heller, zawiera w sobie co najmniej kilka takich czynników, które przekładają się, na jego wielki sukces. Skupia bowiem w sobie historię chorej rywalizacji pomiędzy rodzeństwem, a konkretnie pomiędzy dwoma siostrami, które wywodzą się z zamożnego środowiska sceniczno -filmowego. Dodatkowo także układa się ciekawą intrygę, która to zresztą swojego czasu była dosyć popularnym środkiem fabularnym, w dawnym kinie amerykańskim. Należy podkreślić, że nie jest to szlachetna i poczciwa historyjka z gatunku tych, o zwycięstwie dobra nad złem i bohatera nad łajdakiem, które po zakończeniu wojny modne były w epoce filmografii Hollywoodu. To zagadkowa historia zła i upadku moralności, jaka jawi się pod postacią wybujałego luksusu i użycia.
Intryga odwraca odrobinę uwagę od wątku psychologicznego, który naprawdę jest interesujący i zawiły. Praktycznie cały seans może upłynąć w podskórnym napięciu i próbie odgadnięcia skomplikowanej relacji, pomiędzy dwoma w toksyczny sposób uzależnionymi od siebie kobietami. Przenikające się wzajemnie czerń i biel, dobro i zło, to metafizyczne symbole osobowości obu sióstr, ale nic nie jest takie, jak nam się wydaje. Należy podkreślić, że jest to opowieść z twistem, a zarazem niesamowity koktajl psychologiczny, z bardzo niepokojącym i klaustrofobicznym klimatem.
Jak na porządny dramat i thriller przystało, odnajdziecie tam całe morze ludzkich emocji oraz tematów. Od alkoholizmu, choroby i zmian osobowości począwszy, poprzez szaleństwo, paranoję, narcyzm, zazdrość, sadyzm, i na hipokryzji- skończywszy. To dość szeroka perspektywa fabularna, do której dorzucono wątek manipulacji i chęci zemsty, swoisty koktajl Mołotowa, wobec którego nikt nie pozostanie obojętny.
To musiało się reżyserowi udać. Po prostu nie mogło "nie wypalić". W rolach głównych obsadzono Bette Davis i Joan Crawford, które niczym kontrasty wzajemnie się przenikają.
Niemniej jednak to właśnie Davis wykreowała kultową, oryginalną i przerażającą rolę, której nie da się zapomnieć. Crawford jest jak gdyby "wisienką na torcie" i stanowi idealnie pasujący, wyśmienity dodatek. Nie należy również zapomnieć o Victorze Buono, który zagrał wybornie u boku psychodelicznej, rozchwianej emocjonalnie artystki, (Bette Davis) i stanowi dla oka miłe urozmaicenie.
Udźwiękowienie filmu, (nominacja do Oscara dla Josepha D. Kellyego), nadaje mu niesamowitego tragizmu i czyni produkcje bardziej niepokojącą. Przepiękne czarno- białe kadry- Ernesta Hallera. Klasyka, proszę Państwa, wyróżniona przez Amerykański Instytut Filmowy w dwóch kategoriach- 63 miejsce na liście 100 najlepszych amerykańskich thrillerów wszech czasów, a także 44 miejsce na liście 100 największych bohaterów i złoczyńców wszech czasów - dla Bette Davis. Plus Oskar za najlepsze kostiumy, (Norma Koch) oraz wiele nominacji.
Mnie osobiście obraz ten kojarzył się z "Misery" , który to co prawda Rob Reiner nakręcił dopiero 28 lat później...