Cóż, taka teoria byłaby zbyt łatwa. Rozwiązaniem jest ostatnia sekwecja filmu - główny bohater nie potrafi zrozumieć żartu. Wszystko co oglądamy dzieje się naprawdę, ale w interpretacji osoby z fobią społeczną.

W kilku scenach widać, że jego przyjeciele chcą mu pomóc i wyprawiają jego urodziny jako formę terapii. Niestety demony z przeszłości i jakiś kryzys (wolontariat w obozie dla uchodźców, trauma z samobójstwem koleżanki z dzieciństwa) nie dają o sobie zapomnieć i tylko potęgują lęki i strach w jego dorosłym życiu.

Moim zdaniem film jeden z lepszych w swoim gatunku. Na pewno nie jest to horror, ale coś w rodzaju dramatu, czarnej komedii. Niektóre sceny jak chociażby naśmiewanie się z wieśniaków albo akcentu Anglików zapamiętam na długo. Warto obejrzeć na jeden raz, ale nie ma co się doszukiwać drugiego dna.